The Scariest Band in the World...!Η πιο τρομακτική μπάντα του κόσμου...Κυρίες και κύριοι : οι DEADBOLT
Δ Ι Σ Κ Ο Π Α Ρ Ο Υ Σ Ι Α Σ Η : John Mayall: "Nobody Told Me" 2019
Ο John Mayall -στα 86 του πια - εξακολουθεί να βγάζει δίσκους.../ Έτσι απλά/ Με τον ίδιο τρόπο που ξέρει εδώ και παραπάνω από 50 χρόνια/ Ο “πατέρας” η “Νονός” του Βρετανικού Blues, δεν θα μπορούσε φυσικά να ανανεώσει κάτι στον ήχο του -αν και έχει αλλάξει συχνά στυλ τα παλιά χρόνια- αλλά δεν προδίδει και τα υψηλά standards που μας έχει συνηθίσει/ Όπως μας έχει συνηθίσει και στις σωστές επιλογές μουσικών που πλαισιώνουν τους δίσκους του/ Αυτή την φορά στο “Nobody Told Me” συμμετέχουν ονόματα γνωστά όπως ο Joe Bonamassa και ο Ted Rudgen αλλά και μια θηλυκή παρουσία-πρώτη φορά στα χρονικά των Bluesbreakers - της Carolyn Wonderland που παίζει πιάνο, κιθάρα και τραγουδά (Nobody told me)/ Ο Mayall με τον γνωστό του τρόπο καταφέρνει να “τιθασεύσει” το αχαλίνωτο παίξιμο του Bonamassa /Συμμετοχή στα πνευστά του Ron Djiula,ενός Αμερικανού με Ιαπωνική καταγωγή που τον είχαμε δει εδώ στην Αθήνα όταν έπαιζε στους Royall Crown Revue/ Με τον Ron είχα την τύχη να γνωριστώ όταν επισκέφθηκε το “BLUES” κατά την διάρκεια της σύντομης επίσκεψής του στην πόλη μας/ Παντρεμένος με Ελληνίδα ένοιωσε οικεία με το περιβάλλον και περάσαμε όλη σχεδόν την νύχτα “κουτσομπολέυοντας” γύρω από το Rockabilly (έχει γράψει και δικό του δίσκο) τα Jump-Blues (πρόσφατα συνεργάστηκε με τον Rod Piazza) και την παρακμή της NeoSwing σκηνής που δυστυχώς έχει χάσει πολύ από την “τρελή” αυθεντικότητα της και έχει μετατραπεί σε μουσική για χορευτικές επιδείξεις.../
To “NOBODY TOLD ME” δεν θα φέρει την ανατροπή στην τεράστια δισκογραφική δουλειά του Mayall-προσωπικά πιστεύω ότι ότι είχε να πει το έχει πει- αλλά δεν θα φέρει και την απογοήτευση σ’ αυτούς που θα θέλουν ν’ ακούσουν την τελευταία κυκλοφορία ενός από τους πιο μεγάλους λευκούς Blues δημιουργούς.Ίσως κάποιος θα έπρεπε να ακούσει -αν δεν το έχει κάνει ήδη- πολύ παλιότερες δισκογραφικές του δουλειές/
Ο δίσκος είχε παρουσιασθεί στην 22η ραδιοφωνική εκπομπή μου (BLUES Pariah) στον σταθμό metadeftero τον περασμένο Απρίλη (2019) και μπορείτε να την ακούσετε αν επισκεφθείτε την σελίδα μου στο Mixcloud που φέρει το όνομά μου :https://www.mixcloud.com/nicholas-carellos/b-l-u-e-s-pariah-22-new-releases-volume-2/ η στο blog του “BLUES” στο κομμάτι που φιλοξενεί τα Podcasts:http://bluesclub-athens-greece.blogspot.com/p/p-o-d-c-s-t-s.html
Δ Ι Σ Κ Ο Π Α Ρ Ο Υ Σ Ι Α Σ Η...
the Nick Moss band featuring Dennis Grueling: "Lucky Guy!" 2019(Alligator)
Nick Moss/ένας από τους πιο συνεπής σύγχρονους κιθαρίστες του Chicago blues ήχου/Πιστός στην παράδοση αλλά με νέες συνθέσεις χωρίς ίχνος μίμησης/Έντεκα από τα δεκατέσσερα κομμάτια είναι συνθέσεις του Moss/ Ο Dennis Guerling ,νέος σχετικά φυσαρμονικίστας ( πρώτος δίσκος του το "Dennis Gruenling and Jump Time!"το 1999 ) δίνει την Jump-Blues νότα του σ' αυτόν τον δεύτερο δίσκο-συνεργασία με τον Nick Moss/ Ξεχωρίζει το διασκεδαστικό " Ugly Woman", το "Hot Zucchini" που θυμίζει έντονα Booker T. & the M.G.'s και το Jazzy "Cutting The Monkey's Tail"/¨Ένας δίσκος που περιέχει από σχεδόν Rockabilly ( Full Moon Ache) μέχρι ακουστικά διαμαντάκια Big City Blues (The Comet) κυκλοφόρησε μετά το The High Cost of Low Living του 2018 που δεν έλεγε και πολλά πράγματα δείχνοντας ότι το δίδυμο Moss,Guerling έσκυψαν με μεγαλύτερη όρεξη πάνω από το υλικό τους και έβγαλαν έναν πολύ καλό δίσκο σύγχρονου Big City Blues , ενός είδους που πραγματικά υποφέρει από την επανάληψη, την κακή μίμηση και τα βαρετά πλέον κιθαριστικά σόλο ακόμη και των "κλασσικών" του είδους (όσοι έχουν απομείνει) .
NEVER TWICE Nick Waterhouse
Από το εξώφυλλο φαίνεται το πράγμα.Ο Nick Waterhouse με ένα σκάφος Gibson, οι εκατοντάδες δίσκοι βινυλίου στον τοίχο από πίσω του και τα ποτά στον δίσκο πάνω στο τραπέζι της θείας μας να είναι έτοιμα για ένα παρτάκι του Σαββάτου μετά το διάβασμα για το σχολείο. Η τέλεια συνταγή του “ΤΟΤΕ”... Γελιέστε όμως αν νομίζετε ότι ο Waterhouse θα σας πάει ένα ταξιδάκι στον χρόνο για να θυμηθείτε τα νιάτα σας! Η ένρινη φωνή του και οι άψογοι μουσικοί που τον συνοδεύουν με πνευστά, Β-3 όργανα , πιάνα κλπ. παίζοντας τις αυθεντικές Soul-Blues συνθέσεις του που βαθιά επηρεασμένες από τους μεγάλους του είδους όπως οι Bobby Blue Bland και Ray Charles ( το “Tracy” θυμίζει έντονα το “Hit the Road Jack” ) έχουν μια φρεσκάδα που σε κάνουν να θεωρείς την μουσική αυτή του Waterhouse αυθεντικά σημερινή.
Ρυθμικό Soul/ Rythm'n' Blues λοιπόν -με όλα τα συστατικά των Swingin' West Coast Blues- να έχει το ένα πόδι στην διασκεδαστική διαθεση ένος Rod Piazza και το άλλο στην Crooner παράδοση ενός Bobby Blue Bland μη ξεχνόντας και τους Ευρωπαίους ανάλογους δημιουργούς όπως ο Van Morrison και ο σύγχρονός του Waterhouse, James Hunter. Με άνεση θα ικανοποιήσει απόλυτα τους μυημένους -και αναπόφευκτα μεγαλύτερους σε ηλικία - ακροατές και θα τραβήξει και το ζωντανό νεανικό κοινό που τον ακολουθεί φανατικά στις συναυλίες του.Το άλμπουμ “Never Twice” είναι το τρίτο και έρχεται αμέσως μετά την κυκλοφορία της R'n'B “άποψης”του Waterhouse για το Smooth Operator της Sade που μαγικά του δίνει μια 60s' χροιά ενσωματώνοντας το στη δική του μουσική. Μια μουσική που μας έρχεται πια στην πιο ολοκληρωμένη της μορφή με τα περισσότερα τραγούδια να είναι συνθέσεις του Waterhouse και η συνεχής χρήση του οργάνου Β3 να δίνει μια “κλαμπίστικη” αίσθηση .Το Β3 και τα όμορφα γυναικεία φωνητικά ανοίγουν τον δίσκο με το ρυθμικό “It's Time” για ν'ακολουθήσει το ρυθμικό “I Had Some Money(But I Spent It)” και αργότερα το Bluesy αργό shuffle “Stanyan Street” με τον Waterhouse να αναφέρει το “T.B.Sheets” ,τραγούδι από το πρώτο προσωπικό δίσκο του Van Morrison , και τον Bob Kenmotsu να μας χαρίζει ένα πολύ όμορφο σόλο στο φλάουτο.Παρακάτω θα διασκευάσει-θα έλεγα μεταλλάξει- με τον δικό του μοναδικό πιά τρόπο το “Baby , I'm in the Mood For You” ενός κομματιού του Dylan που είχε γίνει γνωστό από την Odetta το 1965. Μοναδική αδύναμη στιγμή του άλμπουμ είναι το instumental “ Lucky Once” με το πιάνο σε πρωταγωνιστικό ρόλο. 'Ενα κομματι που δεν είνα για όλα τα γούστα αλλά και που δεν χαλάει την συμπαγή εικόνα του “Never Twice”. Ενός δίσκου σύγχρονης Αμερικανικής μουσικής που φαίνεται τελευταία να συνδυάζει διάφορα στυλ και “εμπειρίες” από όλες τις προηγούμενες δεκαετίες της. “Όλα παίζουν” λοιπόν και με τον Nick Waterhouse...
Νίκος Καρέλλος (Μάρτης 2017)
Δισκογραφία N.Waterhouse:2012-Time's All Gone2014-Holly2016-Never Twice
GOD DON'T EVER CHANGE
the songs of Blind Willie Johnson
Gospel Blues είναι η ονομασία αυτών και μιλάμε για τα αρχαϊκά Blues του ’20 και του ’30 και κύριος εκπρόσωπος αυτών ο κύριος Blind Willie Johnson. Και λέω εκπρόσωπος γιατί η πατρότητα των 29 τραγουδιών που ηχογράφησε, χάνεται μέσα στην παράδοση των Gospel και των πρώτων Blues ηχογραφήσεων. Σαν τον άλλον Johnson (Robert Johnson) κι αυτός αφήσει πίσω του ελάχιστες ηχογραφήσεις-μόλις 29- που σημάδεψαν όμως όλη την πορεία της Αμερικάνικης μουσικής και αργότερα αυτού που ονομάστηκε ROCK .Όπως πολλοί Rock καλλιτέχνες «ανακάλυψαν» και διασκεύασαν κομμάτια του Robert Johnson, έτσι έκαναν και με κομμάτια του Blind Willie Johnson. Το γεγονός όμως του ότι ο ένας-ο Robert- πούλησε την ψυχή του στο Διάβολο για να του δώσει την ικανότητα να γράψει τα καταραμένα και μνημειώδη τραγούδια του, τον έκανε πιο “συμβατό” με την σκληρή εικόνα του Rock. Έτσι ο Blind Willie ,με την βαθεια θρησκευτική προσέγγιση του στα Blues και τα Gospel, παρέμεινε για πολλά χρόνια σχεδόν άγνωστος. Διασκευές του “Keep Your Lamp Trimmed and Burning”(Hot Tuna, Grateful Dead),”Dark Was The Night”(Ry Cooder) και του “Nobody's Fault But Mine” (Led Zeppelin, Paul Butterfield) κράτησαν το όνομα του ζωντανό στις μνήμες αυτών που το έψαχναν το πράγμα . Έρχεται λοιπόν τώρα –στις αρχές του 21ου αιώνα- ένας δίσκος-Tribute να θυμήσει τα κομμάτια που αυτός έκανε γνωστά ηχογραφώντας τα σχεδόν εκατό χρόνια πριν και αφού το “Dark Was The Night” ταξιδεύει με τον χρυσό δίσκο του Voyager (Voyager Golden Record) παρέα με τους Mozart και Bethoven ,σαν τα αντιπροσωπευτικότερα δείγματα της μουσικής ενός πλανήτη (!).Καλλιτέχνες σημερινοί ,μεγάλα ονόματα στο είδος τους όπως ο Tom Waits και η Lucinda Williams που με δύο κομμάτια ο καθένας “ κοσμούν” στην κυριολεξία τον δίσκο και με την δυναμική και πρωτότυπη προσέγγισή τους απογειώνουν τα κομμάτια του Johnson κάνοντας τα να ακούγονται τόσο φρέσκα σαν να γράφτηκαν σήμερα. Ειδικά η τραχεία φωνή του Waits του δίνει το προβάδισμα μιάς και η φωνή του Johnson είναι το ίδιο τραχεία και “σπηλαιώδης”...Οι Cowboy Junkies και ο Luther Dickinson αντιπροσωπεύουν την εναλλακτική σκηνή ,ενώ η Sinead Ο'Connor και η Rickie Lee Jones την πιο mainstream. Οι Blind Boys Of Alabama και η Maria McKee ίσως δεν ικανοποιούν τα γούστα όλων μιας και μια τόσο Gospel απόδοση δεν είναι για όλους...(Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αποτελούν τέλεια μουσικά δείγματα αυτής της μουσικής).Το δίδυμο Derek Trucks & Susan Tedeschi παίζοντας ακουστικά το “Keep Your Lamp Trimmed and Burning” με συγκινητική απλότητα δείχνουν τον σεβασμό τους σ'αυτό που ονομάζεται πλέον παράδοση των Blues
Tom Waits - The Soul Of A Man, John The RevelatorLucinda Williams -Nobody's Fault But Mine,God Don't Never ChangeDerek Trucks & Susan Tedeschi - Keep Your Lamp Trimmed and BurningCowboy Junkies - Jesus Is Coming SoonThe Blind Boys of Alabama - Mother's Children Have a Hard TimeSinéad O'Connor - Trouble Will Soon Be OverLuther Dickinson - Bye and Bye I'm Going To See The KingLucinda Williams - God Don't Never ChangeTom Waits - John The RevelatorMaria McKee - Let Your Light Shine on MeRickie Lee Jones - Dark Was the Night-Cold Was the Ground
BLUES PARIAHαπό τον Νίκο Καρέλλο
TARBOX RAMBLERS
Bury my body in a cloth of gold You can bury my body in a cloth of gold It can't cost no more than all the dreams that I've sold...
Ξεπηδώντας μέσα από την μουσική σκηνή της Βοστόνης πριν από μερικά χρονιά οι Tarbox Ramblers - γνώστες της Rock κουλτούρας- κατάφεραν να ενσωματώσουν στην μουσική τους στοιχεία από τις πιο αρχαϊκές μορφές λαϊκής Αμερικανικής έκφρασης: τα Deep South Mississippi Blues. την Folk. την λευκή Country και τα Gospel .Παίζοντας κομμάτια άλλων, η δικές τους συνθέσεις με μια Post-Punk αλλά και Garage προσέγγιση κατόρθωσαν να παίξουν Blues χωρίς να μιμηθούν άλλους. Κατόρθωσαν να εκφράσουν Blue συναισθήματα πράγμα όχι πια και τόσο εύκολο μιας και όλα ακολουθούν τον δρόμο της εμπορικότητας. Μίλησαν για χαμένους έρωτες, για ξοφλημένους χαρτοπαίκτες, για Θάνατο! Και κατάφεραν να μεταδώσουν μια εξιλεωτική διάθεση σ' αυτούς που σταμάτησαν και άκουσαν. Γιατί η μουσική τους απαιτεί προσοχή. Είναι μουσική της ψυχής και ακούγεται με την ψυχή.Με μια βραχνή φωνή που σε παραπέμπει αμέσως στον Tom Waits η σε έναν πρώιμο Bob Dylan, ο Michael Tarbox, στην κιθάρα και με συνεργάτες τους: Johnny Sciascia (όρθιο μπάσο και φωνή) .Daniel Kellar (Βιολί φωνή) και διάφορους ντράμερς να εναλλάσσονται, το 2000 κυκλοφορούν το “ Tarbox Ramblers”. Σαν πρώτο άλμπουμ θα έπρεπε να δείχνει την γραμμή του συγκροτήματος και έτσι βουτηγμένοι που ήταν αυτοί οι μουσικοί σε ένα αρχαϊκό παρελθόν της αμερικανικής μουσικής, επόμενο όλα να μοιάζουν ότι βγήκαν από κάποια παλιά επιτόπια ηχογράφηση του .Alan Lomax σε κάποιο σαπισμένο κεφαλόσκαλο στα βάθη του .Αμερικάνικου Νότου. Ακόμα και η διάρκεια του Cd -που είναι μόνο 42 λεπτά - παραπέμπει στην εποχή των δίσκων βινύλιου . Είναι ένας βασικά Blues δίσκος χωρίς πειραματισμούς πολύ κοντά όμως στο κλίμα της εταιρίας Fat Possum και του North Mississippi Hills μουσικού ρεύματος των R.L.Bumside, Junior Kimborough και των North Mississippi .All Stars. H μονοτονία αυτού του ήχου βοηθά την θρηνώδη φωνή του Tarbox στο να κάνει ένα “Shake ‘Em On Down" και ένα "Jack of Diamonds" κατάλληλa για τα Juke Joints του Νότου. To slide παίξιμο στην κιθάρα ταυ Tarbox είναι ιδανικό ταίρι για το βιολί του Kellar στο αργό "Cuckoo" και τα "St.James Infirmary" και “Oh Death”που είναι ίσως από τα πιο βαριά Blues γύρω από το θέμα του θανάτου και που ο αυθεντικός και ήχος των Tarbox τα ανεβάζει σ' ένα άλλο επίπεδο.
Το 2004 τους βρίσκει πλέον αρκετά πιο έμπειρους και μουσικά αλλά και επαγγελματικά, ώστε ν' αναζητήσουν μια πληρέστερη παραγωγή για την δουλειά τους. Στο “ A Fix Back East”επιλέγουν την συνεργασία τριών παραγωγών και κρατώντας την τραχύτητα των πρώτων τους ηχογραφήσεων προχωρούν στην παρουσίαση του προσωπικού τους πια ήχου μιάς και οκτώ από τα ένδεκα τραγούδια είναι δικά τους. Έτσι η Folk, τα gospel και τα Blues συνυπάρχουν πάλι αλλά σε μια πιο Gothic ατμόσφαιρα πού προδίδει ακόμα πιο έντονα τις βαθιές τους καταβολές. Ο δίσκος ξεκινά μ' ένα αλά Burnside groove το “Already Gone” - κομμάτι που μπήκε αργότερα στο “ψαγμένο” soundtrack της σειράς Sons of Anarchy. Συνέχεια με ένα παλιό spiritual το "Where You There When They Crucified My Lord”. Στο ίδιο κλίμα και το gospel :"Νο Night There". Λίγο παρακάτω , μια murder ballad - που παραπέμπει σε ανάλογη δουλειά του Nick Cave- με το βαρύ και ανατριχιαστικό "περιβάλλον" της ,το "Ashes to ashes", σε προετοιμάζουν για το υπνωτικό "Honey Babe” και την σκοτεινή και απαισιόδοξη θεματολογία των Tarbox γεμάτη αδικοχαμένους έρωτες πνιγμένους σε ποτάμια αλκοόλ και καθαρής απελπισίας. Όχι .Το "Α Fix Back East" δεν είναι ένας δίσκος που θα τον αγοράσεις για να διασκεδάσεις. Είναι απλά ένας δίσκος- κατάθεση. Blues κατάθεσης με την αληθινή έννοια...
by BLUES PariahN. Καρέλλος 2016
NEVER TWICE
Από το εξώφυλλο φαίνεται το πράγμα.Ο Nick Waterhouse με ένα σκάφος Gibson, οι εκατοντάδες δίσκοι βινυλίου στον τοίχο από πίσω του και τα ποτά στον δίσκο πάνω στο τραπέζι της θείας μας να είναι έτοιμα για ένα παρτάκι του Σαββάτου μετά το διάβασμα για το σχολείο. Η τέλεια συνταγή του “ΤΟΤΕ”... Γελιέστε όμως αν νομίζετε ότι ο Waterhouse θα σας πάει ένα ταξιδάκι στον χρόνο για να θυμηθείτε τα νιάτα σας! Η ένρινη φωνή του και οι άψογοι μουσικοί που τον συνοδεύουν με πνευστά, Β-3 όργανα , πιάνα κλπ. παίζοντας τις αυθεντικές Soul-Blues συνθέσεις του που βαθιά επηρεασμένες από τους μεγάλους του είδους όπως οι Bobby Blue Bland και Ray Charles ( το “Tracy” θυμίζει έντονα το “Hit the Road Jack” ) έχουν μια φρεσκάδα που σε κάνουν να θεωρείς την μουσική αυτή του Waterhouse αυθεντικά σημερινή.
Ρυθμικό Soul/ Rythm'n' Blues λοιπόν -με όλα τα συστατικά των Swingin' West Coast Blues- να έχει το ένα πόδι στην διασκεδαστική διαθεση ένος Rod Piazza και το άλλο στην Crooner παράδοση ενός Bobby Blue Bland μη ξεχνόντας και τους Ευρωπαίους ανάλογους δημιουργούς όπως ο Van Morrison και ο σύγχρονός του Waterhouse, James Hunter. Με άνεση θα ικανοποιήσει απόλυτα τους μυημένους -και αναπόφευκτα μεγαλύτερους σε ηλικία - ακροατές και θα τραβήξει και το ζωντανό νεανικό κοινό που τον ακολουθεί φανατικά στις συναυλίες του.Το άλμπουμ “Never Twice” είναι το τρίτο και έρχεται αμέσως μετά την κυκλοφορία της R'n'B “άποψης”του Waterhouse για το Smooth Operator της Sade που μαγικά του δίνει μια 60s' χροιά ενσωματώνοντας το στη δική του μουσική. Μια μουσική που μας έρχεται πια στην πιο ολοκληρωμένη της μορφή με τα περισσότερα τραγούδια να είναι συνθέσεις του Waterhouse και η συνεχής χρήση του οργάνου Β3 να δίνει μια “κλαμπίστικη” αίσθηση .
Το Β3 και τα όμορφα γυναικεία φωνητικά ανοίγουν τον δίσκο με το ρυθμικό “It's Time” για ν'ακολουθήσει το ρυθμικό “I Had Some Money(But I Spent It)” και αργότερα το Bluesy αργό shuffle “Stanyan Street” με τον Waterhouse να αναφέρει το “T.B.Sheets” ,τραγούδι από το πρώτο προσωπικό δίσκο του Van Morrison , και τον Bob Kenmotsu να μας χαρίζει ένα πολύ όμορφο σόλο στο φλάουτο.Παρακάτω θα διασκευάσει-θα έλεγα μεταλλάξει- με τον δικό του μοναδικό πιά τρόπο το “Baby , I'm in the Mood For You” ενός κομματιού του Dylan που είχε γίνει γνωστό από την Odetta το 1965. Μοναδική αδύναμη στιγμή του άλμπουμ είναι το instumental “ Lucky Once” με το πιάνο σε πρωταγωνιστικό ρόλο. 'Ενα κομματι που δεν είνα για όλα τα γούστα αλλά και που δεν χαλάει την συμπαγή εικόνα του “Never Twice”. Ενός δίσκου σύγχρονης Αμερικανικής μουσικής που φαίνεται τελευταία να συνδυάζει διάφορα στυλ και “εμπειρίες” από όλες τις προηγούμενες δεκαετίες της. “Όλα παίζουν” λοιπόν και με τον Nick Waterhouse...
Νίκος Καρέλλος (Μάρτης 2017)
Δισκογραφία N.Waterhouse:
2012-Time's All Gone
2014-Holly
2016-Never Twice
Gospel Blues είναι η ονομασία αυτών και μιλάμε για τα αρχαϊκά Blues του ’20 και του ’30 και κύριος εκπρόσωπος αυτών ο κύριος Blind Willie Johnson. Και λέω εκπρόσωπος γιατί η πατρότητα των 29 τραγουδιών που ηχογράφησε, χάνεται μέσα στην παράδοση των Gospel και των πρώτων Blues ηχογραφήσεων. Σαν τον άλλον Johnson (Robert Johnson) κι αυτός αφήσει πίσω του ελάχιστες ηχογραφήσεις-μόλις 29- που σημάδεψαν όμως όλη την πορεία της Αμερικάνικης μουσικής και αργότερα αυτού που ονομάστηκε ROCK .Όπως πολλοί Rock καλλιτέχνες «ανακάλυψαν» και διασκεύασαν κομμάτια του Robert Johnson, έτσι έκαναν και με κομμάτια του Blind Willie Johnson. Το γεγονός όμως του ότι ο ένας-ο Robert- πούλησε την ψυχή του στο Διάβολο για να του δώσει την ικανότητα να γράψει τα καταραμένα και μνημειώδη τραγούδια του, τον έκανε πιο “συμβατό” με την σκληρή εικόνα του Rock. Έτσι ο Blind Willie ,με την βαθεια θρησκευτική προσέγγιση του στα Blues και τα Gospel, παρέμεινε για πολλά χρόνια σχεδόν άγνωστος. Διασκευές του “Keep Your Lamp Trimmed and Burning”(Hot Tuna, Grateful Dead),”Dark Was The Night”(Ry Cooder) και του “Nobody's Fault But Mine” (Led Zeppelin, Paul Butterfield) κράτησαν το όνομα του ζωντανό στις μνήμες αυτών που το έψαχναν το πράγμα . Έρχεται λοιπόν τώρα –στις αρχές του 21ου αιώνα- ένας δίσκος-Tribute να θυμήσει τα κομμάτια που αυτός έκανε γνωστά ηχογραφώντας τα σχεδόν εκατό χρόνια πριν και αφού το “Dark Was The Night” ταξιδεύει με τον χρυσό δίσκο του Voyager (Voyager Golden Record) παρέα με τους Mozart και Bethoven ,σαν τα αντιπροσωπευτικότερα δείγματα της μουσικής ενός πλανήτη (!).Καλλιτέχνες σημερινοί ,μεγάλα ονόματα στο είδος τους όπως ο Tom Waits και η Lucinda Williams που με δύο κομμάτια ο καθένας “ κοσμούν” στην κυριολεξία τον δίσκο και με την δυναμική και πρωτότυπη προσέγγισή τους απογειώνουν τα κομμάτια του Johnson κάνοντας τα να ακούγονται τόσο φρέσκα σαν να γράφτηκαν σήμερα. Ειδικά η τραχεία φωνή του Waits του δίνει το προβάδισμα μιάς και η φωνή του Johnson είναι το ίδιο τραχεία και “σπηλαιώδης”...Οι Cowboy Junkies και ο Luther Dickinson αντιπροσωπεύουν την εναλλακτική σκηνή ,ενώ η Sinead Ο'Connor και η Rickie Lee Jones την πιο mainstream. Οι Blind Boys Of Alabama και η Maria McKee ίσως δεν ικανοποιούν τα γούστα όλων μιας και μια τόσο Gospel απόδοση δεν είναι για όλους...(Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αποτελούν τέλεια μουσικά δείγματα αυτής της μουσικής).Το δίδυμο Derek Trucks & Susan Tedeschi παίζοντας ακουστικά το “Keep Your Lamp Trimmed and Burning” με συγκινητική απλότητα δείχνουν τον σεβασμό τους σ'αυτό που ονομάζεται πλέον παράδοση των Blues
GOD DON'T EVER CHANGE
the songs of Blind Willie Johnson
Gospel Blues είναι η ονομασία αυτών και μιλάμε για τα αρχαϊκά Blues του ’20 και του ’30 και κύριος εκπρόσωπος αυτών ο κύριος Blind Willie Johnson. Και λέω εκπρόσωπος γιατί η πατρότητα των 29 τραγουδιών που ηχογράφησε, χάνεται μέσα στην παράδοση των Gospel και των πρώτων Blues ηχογραφήσεων. Σαν τον άλλον Johnson (Robert Johnson) κι αυτός αφήσει πίσω του ελάχιστες ηχογραφήσεις-μόλις 29- που σημάδεψαν όμως όλη την πορεία της Αμερικάνικης μουσικής και αργότερα αυτού που ονομάστηκε ROCK .Όπως πολλοί Rock καλλιτέχνες «ανακάλυψαν» και διασκεύασαν κομμάτια του Robert Johnson, έτσι έκαναν και με κομμάτια του Blind Willie Johnson. Το γεγονός όμως του ότι ο ένας-ο Robert- πούλησε την ψυχή του στο Διάβολο για να του δώσει την ικανότητα να γράψει τα καταραμένα και μνημειώδη τραγούδια του, τον έκανε πιο “συμβατό” με την σκληρή εικόνα του Rock. Έτσι ο Blind Willie ,με την βαθεια θρησκευτική προσέγγιση του στα Blues και τα Gospel, παρέμεινε για πολλά χρόνια σχεδόν άγνωστος. Διασκευές του “Keep Your Lamp Trimmed and Burning”(Hot Tuna, Grateful Dead),”Dark Was The Night”(Ry Cooder) και του “Nobody's Fault But Mine” (Led Zeppelin, Paul Butterfield) κράτησαν το όνομα του ζωντανό στις μνήμες αυτών που το έψαχναν το πράγμα .Tom Waits - The Soul Of A Man, John The Revelator
Lucinda Williams -Nobody's Fault But Mine,God Don't Never Change
Derek Trucks & Susan Tedeschi - Keep Your Lamp Trimmed and Burning
Cowboy Junkies - Jesus Is Coming Soon
The Blind Boys of Alabama - Mother's Children Have a Hard Time
Sinéad O'Connor - Trouble Will Soon Be Over
Luther Dickinson - Bye and Bye I'm Going To See The King
Lucinda Williams - God Don't Never Change
Tom Waits - John The Revelator
Maria McKee - Let Your Light Shine on Me
Rickie Lee Jones - Dark Was the Night-Cold Was the Ground
BLUES PARIAH
από τον Νίκο Καρέλλο
Ξεπηδώντας μέσα από την μουσική σκηνή της Βοστόνης πριν από μερικά χρονιά οι Tarbox Ramblers - γνώστες της Rock κουλτούρας- κατάφεραν να ενσωματώσουν στην μουσική τους στοιχεία από τις πιο αρχαϊκές μορφές λαϊκής Αμερικανικής έκφρασης: τα Deep South Mississippi Blues. την Folk. την λευκή Country και τα Gospel .Παίζοντας κομμάτια άλλων, η δικές τους συνθέσεις με μια Post-Punk αλλά και Garage προσέγγιση κατόρθωσαν να παίξουν Blues χωρίς να μιμηθούν άλλους. Κατόρθωσαν να εκφράσουν Blue συναισθήματα πράγμα όχι πια και τόσο εύκολο μιας και όλα ακολουθούν τον δρόμο της εμπορικότητας. Μίλησαν για χαμένους έρωτες, για ξοφλημένους χαρτοπαίκτες, για Θάνατο! Και κατάφεραν να μεταδώσουν μια εξιλεωτική διάθεση σ' αυτούς που σταμάτησαν και άκουσαν. Γιατί η μουσική τους απαιτεί προσοχή. Είναι μουσική της ψυχής και ακούγεται με την ψυχή.Με μια βραχνή φωνή που σε παραπέμπει αμέσως στον Tom Waits η σε έναν πρώιμο Bob Dylan, ο Michael Tarbox, στην κιθάρα και με συνεργάτες τους: Johnny Sciascia (όρθιο μπάσο και φωνή) .Daniel Kellar (Βιολί φωνή) και διάφορους ντράμερς να εναλλάσσονται, το 2000 κυκλοφορούν το “ Tarbox Ramblers”. Σαν πρώτο άλμπουμ θα έπρεπε να δείχνει την γραμμή του συγκροτήματος και έτσι βουτηγμένοι που ήταν αυτοί οι μουσικοί σε ένα αρχαϊκό παρελθόν της αμερικανικής μουσικής, επόμενο όλα να μοιάζουν ότι βγήκαν από κάποια παλιά επιτόπια ηχογράφηση του .Alan Lomax σε κάποιο σαπισμένο κεφαλόσκαλο στα βάθη του .Αμερικάνικου Νότου. Ακόμα και η διάρκεια του Cd -που είναι μόνο 42 λεπτά - παραπέμπει στην εποχή των δίσκων βινύλιου . Είναι ένας βασικά Blues δίσκος χωρίς πειραματισμούς πολύ κοντά όμως στο κλίμα της εταιρίας Fat Possum και του North Mississippi Hills μουσικού ρεύματος των R.L.Bumside, Junior Kimborough και των North Mississippi .All Stars. H μονοτονία αυτού του ήχου βοηθά την θρηνώδη φωνή του Tarbox στο να κάνει ένα “Shake ‘Em On Down" και ένα "Jack of Diamonds" κατάλληλa για τα Juke Joints του Νότου. To slide παίξιμο στην κιθάρα ταυ Tarbox είναι ιδανικό ταίρι για το βιολί του Kellar στο αργό "Cuckoo" και τα "St.James Infirmary" και “Oh Death”που είναι ίσως από τα πιο βαριά Blues γύρω από το θέμα του θανάτου και που ο αυθεντικός και ήχος των Tarbox τα ανεβάζει σ' ένα άλλο επίπεδο. Το 2004 τους βρίσκει πλέον αρκετά πιο έμπειρους και μουσικά αλλά και επαγγελματικά, ώστε ν' αναζητήσουν μια πληρέστερη παραγωγή για την δουλειά τους. Στο “ A Fix Back East”επιλέγουν την συνεργασία τριών παραγωγών και κρατώντας την τραχύτητα των πρώτων τους ηχογραφήσεων προχωρούν στην παρουσίαση του προσωπικού τους πια ήχου μιάς και οκτώ από τα ένδεκα τραγούδια είναι δικά τους. Έτσι η Folk, τα gospel και τα Blues συνυπάρχουν πάλι αλλά σε μια πιο Gothic ατμόσφαιρα πού προδίδει ακόμα πιο έντονα τις βαθιές τους καταβολές. Ο δίσκος ξεκινά μ' ένα αλά Burnside groove το “Already Gone” - κομμάτι που μπήκε αργότερα στο “ψαγμένο” soundtrack της σειράς Sons of Anarchy. Συνέχεια με ένα παλιό spiritual το "Where You There When They Crucified My Lord”. Στο ίδιο κλίμα και το gospel :"Νο Night There". Λίγο παρακάτω , μια murder ballad - που παραπέμπει σε ανάλογη δουλειά του Nick Cave- με το βαρύ και ανατριχιαστικό "περιβάλλον" της ,το "Ashes to ashes", σε προετοιμάζουν για το υπνωτικό "Honey Babe” και την σκοτεινή και απαισιόδοξη θεματολογία των Tarbox γεμάτη αδικοχαμένους έρωτες πνιγμένους σε ποτάμια αλκοόλ και καθαρής απελπισίας. Όχι .Το "Α Fix Back East" δεν είναι ένας δίσκος που θα τον αγοράσεις για να διασκεδάσεις. Είναι απλά ένας δίσκος- κατάθεση. Blues κατάθεσης με την αληθινή έννοια...
TARBOX RAMBLERS
Bury my body in a cloth of gold
You can bury my body in a cloth of gold
It can't cost no more than all the dreams that I've sold...
Ξεπηδώντας μέσα από την μουσική σκηνή της Βοστόνης πριν από μερικά χρονιά οι Tarbox Ramblers - γνώστες της Rock κουλτούρας- κατάφεραν να ενσωματώσουν στην μουσική τους στοιχεία από τις πιο αρχαϊκές μορφές λαϊκής Αμερικανικής έκφρασης: τα Deep South Mississippi Blues. την Folk. την λευκή Country και τα Gospel .Παίζοντας κομμάτια άλλων, η δικές τους συνθέσεις με μια Post-Punk αλλά και Garage προσέγγιση κατόρθωσαν να παίξουν Blues χωρίς να μιμηθούν άλλους. Κατόρθωσαν να εκφράσουν Blue συναισθήματα πράγμα όχι πια και τόσο εύκολο μιας και όλα ακολουθούν τον δρόμο της εμπορικότητας. Μίλησαν για χαμένους έρωτες, για ξοφλημένους χαρτοπαίκτες, για Θάνατο! Και κατάφεραν να μεταδώσουν μια εξιλεωτική διάθεση σ' αυτούς που σταμάτησαν και άκουσαν. Γιατί η μουσική τους απαιτεί προσοχή. Είναι μουσική της ψυχής και ακούγεται με την ψυχή.Με μια βραχνή φωνή που σε παραπέμπει αμέσως στον Tom Waits η σε έναν πρώιμο Bob Dylan, ο Michael Tarbox, στην κιθάρα και με συνεργάτες τους: Johnny Sciascia (όρθιο μπάσο και φωνή) .Daniel Kellar (Βιολί φωνή) και διάφορους ντράμερς να εναλλάσσονται, το 2000 κυκλοφορούν το “ Tarbox Ramblers”. Σαν πρώτο άλμπουμ θα έπρεπε να δείχνει την γραμμή του συγκροτήματος και έτσι βουτηγμένοι που ήταν αυτοί οι μουσικοί σε ένα αρχαϊκό παρελθόν της αμερικανικής μουσικής, επόμενο όλα να μοιάζουν ότι βγήκαν από κάποια παλιά επιτόπια ηχογράφηση του .Alan Lomax σε κάποιο σαπισμένο κεφαλόσκαλο στα βάθη του .Αμερικάνικου Νότου. Ακόμα και η διάρκεια του Cd -που είναι μόνο 42 λεπτά - παραπέμπει στην εποχή των δίσκων βινύλιου . Είναι ένας βασικά Blues δίσκος χωρίς πειραματισμούς πολύ κοντά όμως στο κλίμα της εταιρίας Fat Possum και του North Mississippi Hills μουσικού ρεύματος των R.L.Bumside, Junior Kimborough και των North Mississippi .All Stars. H μονοτονία αυτού του ήχου βοηθά την θρηνώδη φωνή του Tarbox στο να κάνει ένα “Shake ‘Em On Down" και ένα "Jack of Diamonds" κατάλληλa για τα Juke Joints του Νότου. To slide παίξιμο στην κιθάρα ταυ Tarbox είναι ιδανικό ταίρι για το βιολί του Kellar στο αργό "Cuckoo" και τα "St.James Infirmary" και “Oh Death”που είναι ίσως από τα πιο βαριά Blues γύρω από το θέμα του θανάτου και που ο αυθεντικός και ήχος των Tarbox τα ανεβάζει σ' ένα άλλο επίπεδο.
Το 2004 τους βρίσκει πλέον αρκετά πιο έμπειρους και μουσικά αλλά και επαγγελματικά, ώστε ν' αναζητήσουν μια πληρέστερη παραγωγή για την δουλειά τους. Στο “ A Fix Back East”επιλέγουν την συνεργασία τριών παραγωγών και κρατώντας την τραχύτητα των πρώτων τους ηχογραφήσεων προχωρούν στην παρουσίαση του προσωπικού τους πια ήχου μιάς και οκτώ από τα ένδεκα τραγούδια είναι δικά τους. Έτσι η Folk, τα gospel και τα Blues συνυπάρχουν πάλι αλλά σε μια πιο Gothic ατμόσφαιρα πού προδίδει ακόμα πιο έντονα τις βαθιές τους καταβολές. Ο δίσκος ξεκινά μ' ένα αλά Burnside groove το “Already Gone” - κομμάτι που μπήκε αργότερα στο “ψαγμένο” soundtrack της σειράς Sons of Anarchy. Συνέχεια με ένα παλιό spiritual το "Where You There When They Crucified My Lord”. Στο ίδιο κλίμα και το gospel :"Νο Night There". Λίγο παρακάτω , μια murder ballad - που παραπέμπει σε ανάλογη δουλειά του Nick Cave- με το βαρύ και ανατριχιαστικό "περιβάλλον" της ,το "Ashes to ashes", σε προετοιμάζουν για το υπνωτικό "Honey Babe” και την σκοτεινή και απαισιόδοξη θεματολογία των Tarbox γεμάτη αδικοχαμένους έρωτες πνιγμένους σε ποτάμια αλκοόλ και καθαρής απελπισίας. Όχι .Το "Α Fix Back East" δεν είναι ένας δίσκος που θα τον αγοράσεις για να διασκεδάσεις. Είναι απλά ένας δίσκος- κατάθεση. Blues κατάθεσης με την αληθινή έννοια...by BLUES Pariah
N. Καρέλλος 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου