Blues Memorabilia

Ένα ποιήμα φίλου αφιερωμένο σε μια άλλή, "παράξενη" και αλλοιώτικη εποχή...Τέλη 70s' και αρχές,μέσα 80s'...

ΙΠΠΟΠΟΤΑΜΟΣ

Ιπποπόταμος είναι η απάντηση όποια κι’ αν είναι η ερώτηση
(Mme Βουβού)

Κι’ επίσης:
Βιτόφσκι
Πήγασος
Ψυχεδέλεια, στα Ιλίσσια
Μπλουζ, στην Παραλία Αμπελοκήπων
Τζαζ κλαμπ και Τριπ και Μαντ (στην Πλάκα)
Ρυ ντε Μαρσέϊγ
Τουταγχαμών και Μπερντές
Μπούτι μεν στα Βριλήσσια Ωρεβουάρ δε στην Κυψέλη
Καφενείον Πλάζα
Καφενείο Ελλάς, στο Παγκράτι
(«Πηγαίνω βόλτα στο Παγκράτι / κάθε Σάββατο και Κυριακή / Πηγαίνω βόλτα στο Παγκράτι / είτε έχει ήλιο είτε έχει και βροχή / Κάθομαι κάτω πίνω καφέ φαρμάκι / κι’ όποιος κυττάει περίεργα του λέω ευχαριστώ πολύ!»)
Ξεχασμένο Πηγάδι και Κόμης, στο τέρμα Πατησίων
Ζαχαροπλαστείο Τσαφ
και στου Ρούσου
(«Κι’ αν κανένας φίλος με γυρέψει / ας κυττάξει στα σφαγεία να με βρει / Κι’ αν κανένας φίλος με γυρέψει / ας κυττάξει στην πλατεία να με βρει / Κι’ αν ακόμα δεν με βρει στο καφενείο, δεν πειράζει, / η καλή πρόθεση αρκεί...»)
κλπ. κλπ. κλπ.

Όποια κι’ αν είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι: Ιπποπόταμος!

Θεώδορος Μπασιάκος

Κι άλλο ένα ποιήμα-αναφορά στο παλιό "BLUES" ,την"υπόγα" της Βατοπεδίου,από τον φίλο Νίκο Μητρογιαννόπουλο και που υπάρχει στο βιβλίο-συλλογή του: "Νησάκι, 1984, ταξίμι" (εκδόσεις Ενδυμίων).Τον ευχαριστούμε πολύ.

Την ώρα που δε βρίσκεις νόημα

στις λέξεις αρχίζουνε τα μπλουζ,

τόσο φτιαγμένα από σιωπή και μνήμη.

Είναι η επανάληψη του ρυθμικού μοτίβου

ή ένα πολυφορεμένο ενσταντανέ μιας κάποιας πιθανότητας του βίου που όμως δεν υλοποιήθηκε

εξολοκλήρου έτσι.

Την ώρα που οι τοίχοι τρέχουνε παράλληλα

όπως οι ράγες ενός τρένου,

-α, ναι, αγάπη μου βρεθήκαμε αργά

κι έτσι δεν πρόκειται

οι δυο μας να συναντηθούμε- τότε ακούγονται ξανά τα μπλουζ πάντα σ’ ένα υπόγειο μαγαζί επίμονα

κλειστό εδώ

και χρόνια

λες και δεν πέρασε ποτέ

η τελευταία μέρα.

Μερικά από τα πληροφοριακά "Δελτία Τύπου" που μοιραζόντουσαν για να πληροφορήσουν τους πελάτες για το τι ακούνε μιας και οι δίσκοι,όπως και οι πληροφορίες,ήταν δυσεύρετοι(δεδομένου ότι το διαδίκτυο ήταν ανύπαρκτο τότε,και τα σχετικά βιβλία Blues σπάνια . Τα κείμενα ήταν γραμμένα στο χέρι και μοιράζονταν σε φωτοτυπίες...    Όταν γράφτηκε το αρθράκι για τον Big Joe Williams ήταν ακόμη ζωντανός.

Μια παλιά αφισούλα που διαφημίζει τις ζωντανές εμφανίσεις του Γιάννη Μόνου στο "BLUES" στη αρχική φάση των αρχών της δεκαετίας του '80.Ευχαριστώ τον Γιάννη που την "έσωσε" τόσα χρόνια